Vlak nadat de bus vertrokken was, stond één van de
reisleiders op. Hij ging vooraan in het gangpad staan en stelde zichzelf voor
als Michael, ‘op z’n Amerikaans’. Hij heette ons welkom, vertelde hoe lang de
reis zou duren, dat je geen alcohol mocht drinken en vooraan mocht komen zitten
als je misselijk werd. Hij toonde ons de kotszakjes en voegde daaraan toe dat
er wel een wc in de bus was, maar dat die helaas buiten gebruik was. Maar geen
paniek, we zouden wel drie keer stoppen tijdens de reis.
Toen stak hij twee videobanden omhoog. Er kon gestemd
worden. The bodyguard of Jurassic Park? Geïntimideerd door het
boegeroep bij de laklederen omhelzing, staken ook wat meisjes een hand in de
lucht toen de dino’s hun tanden lieten zien. Het pleit was beslecht en de film
kon beginnen. Ik hoorde de twee vriendinnen die al de hele tijd achter ons
zaten te keuvelen, verontwaardigd mopperen. Ze waren allebei mooi, maar die met
het lange donkere haar en amandelvormige ogen, vond ik het mooist. Ze kneep
haar ogen tot spleetjes. Ik mompelde dat ik niet gestemd had. Dat was niet
waar, zei ze. Ook zij had gezien hoe Gabriël als enige zijn hand niet had
opgestoken. Hij had zijn hand in de tas gestoken die inmiddels aan zijn voeten stond
en twee boeken op zijn schoot gelegd. De
Oostakkerse gedichten van Claus en Narziss
und Goldmund van Hesse, in het Duits.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten