Ik zit bijna op zijn
schoot, ben er net te groot voor geworden. Door de deuren waaien geluiden uit
de keuken. Gerammel van messen, een glas dat valt. Ze maakt zich druk,
ontroering wordt elke dag meer verdrongen door verontwaardiging. Ik krimp in
elkaar.
Hij lacht. Niet om de
geluiden die we horen, maar om wat er zich voor ons op het scherm afspeelt. We
zijn samen door messen gesprongen, hebben een toren beklommen en achter de
poort net op tijd het zwaard gegrepen, zijn op krachten gekomen door de juiste
kleur te drinken. Om de beurt bedienen we de pijltjes, wat de een niet lukt,
krijgt de ander voor elkaar.
Hij heeft me overal
doorheen geloodst. Maar ik kon me tot daarnet het laatste level niet
herinneren. Om de prinses te bevrijden en tot heerser gekroond te worden, moet
je je eigen schaduw niet bevechten, maar ermee samenvallen. Dat wist ik niet of
ben ik vergeten. Dat werd me niet getoond of ik heb niet geluisterd. Daar
slaagde hij nooit in. Of heb ik nooit geprobeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten