 |
Lieve Andreas,
Ik hoop dat je me
vergeeft, mijn favoriete alterego, dat ik deze brief aan jou, waarin ik een
paar van je onplezierige en bovenal verwarrende seksuele ervaringen beschrijf,
met de wereld deel. Ik ben mij er terdege van bewust dat het discours waarin
mannelijke stemmen in het debat genuanceerd gehoord worden, nog grotendeels
ontbreekt en daarom wil ik in deze brief een voorzet doen. Je weet hopelijk dat
ik je, net als alle belangrijke mannen in mijn leven, zeker niet in een kwaad
daglicht wil stellen en dat ik, ondanks mijn plaagziek en soms provocerend
karakter, altijd radicaal in de naam van liefde mijn brieven schrijf. Ik ken je
verhalen en je gevoel, Andreas, maar ik ken jou ook goed genoeg om te beseffen dat
je je onveilig voelt nu deze brief online staat. Maar lieve Andreas, zeg het!
Vertel ons jouw ervaringen, beschrijf hoe je over jezelf oordeelt, geef ons
inzicht in je remmingen en verlangens. Zeg het en stel zo een voorbeeld…
Ik maak het makkelijker
voor jou en vervolg deze brief heel dicht op mijn eigen huid. Al is dat ook
voor mij vreselijk beangstigend, toch moet het. Het besluit om jouw verhaal op
papier te zetten, het verhaal van je moeizame zoektocht naar een mannelijkheid
die bij je past en die niet destructief is, van je streven naar seksualiteit
die verbindend en veilig voelt, volgde immers op een aanranding. Dat het niet
de eerste keer was dat ik aangerand werd, weet je, maar die persoonlijke verhalen
vormen niet de focus van deze brief. Er zijn nu genoeg vrouwen die, aangemoedigd
door de sociale mediacampagne #ZegHet - en voordien, in Vlaanderen, door de heisa
rond #WijOverdrijvenNiet - de moed verzamelen om hun ervaringen met seksueel
misbruik en seksuele intimidatie online te zetten en het taboe verder open te
breken. Maar laat ik, voor ik een paar van je ervaringen deel, toch even over
die ene, bepalende aanranding vertellen.
Een dag voor ik
gevraagd werd door Hard//Hoofd om jouw verhaal naar buiten te brengen, lag ik in
het centrum van de stad in een wildvreemd bed. De man die dit bed als zijn
keizerrijk beschouwde, drong aan op seks zonder condoom, iets wat ik normaal
gezien strikt weiger. Mijn vader was toen net overleden en ik voelde me – dacht
ik – bovenal manisch gelukkig dat zijn lijden over was, dat ik zijn verlamde
lichaam niet meer door de kamer hoefde te dragen of angstvallig zijn stokkende
ademhaling moest aanhoren. Ik begrijp nu dat mijn verdriet in die periode zo
immens groot was dat ik niet wist hoe ik het aan moest gaan. Zo kwam het dat ik
in een onbekend bed gepenetreerd werd zonder condoom, dat ik ‘nee, nee, nee!’ jammerde
terwijl ik onophoudelijk te horen kreeg dat ‘ik het diep vanbinnen toch wilde, omdat
ik diep vanbinnen een vuile, geile slet was’. Mijn lichaam vertoonde tekens van
genot, maar mijn geest was ergens anders, ver weg van de vernedering die
eindeloos leek aan te houden. Ik zocht in die verscheurende schaamte het
allerzwartste gat, dé bodem van waaruit ik aan een rouwproces kon beginnen. Vlak
nadat ik een dag later deze ervaring huilend aan een vriendin had opgebiecht,
vond ik mijn inbox de vraag om een online alter ego te creëren om zo samen met
andere kunstenaars op zoek te gaan naar de waarde van ‘virtuele vriendschap’.
Een paar dagen later was De doos van Andreas een feit, eerst als jouw
bildungsverhaal en daarna als verzamelplek voor andere verhalen die nog te
weinig verteld worden. Een paar dagen later verleidde je op datingsites vrouwen
met je poëtische spiegelverhalen en startte het meerstemmige gesprek dat nog
steeds over gendergrenzen en virtuele identiteiten heen gevoerd wordt.
Ik weet dat je
bij het lezen van de vorige alinea in elkaar krimpt, dat je je schaamt voor
alle mannen, dat je je machteloos voelt en liever niet verder wil lezen. Maar
Andreas, die schaamte hoef je niet alleen te dragen. Weet je nog, die keer dat
je in een discotheek dronken op de dansvloer stond? Een meisje wreef
voorovergebogen met haar kont tegen je pik aan. Je vond haar dom, je miste in
haar hele zijn het mysterie dat je zo zoekt in vrouwen, maar je voelde hoe je
onderlijf los van je gevoel op haar reageerde. Toen beet ze in je oorlel en
siste ze je toe dat je wel wist wat dit betekende; dat vrouwen die zo geil
tegen je kruis aanrijden keihard geneukt willen worden. Weet je nog hoe je die
avond extra veel drugs aanvaardde, omdat je instinctief voelde dat dit de enige
manier was om die nacht je gevoel uit te schakelen en haar te neuken op een
manier zoals dat volgens jou toen hoorde? Weet je nog hoe je je schaamde om je
orgasme dat uitbleef, om de leegte waarop je stijf inbeukte, om de klappen
waarmee je haar stoute kont wilde straffen en de tranen die je ondertussen verbeet?
Hoe je, toen je vrienden je de volgende dag vroegen hoe bereidwillig die meid pijpte,
loog dat ze dat als een rasechte porno-actrice deed, terwijl je je in
werkelijkheid niet eens kon herinneren of er orale seks had plaatsgevonden?
Of die andere
keer. Je had een vakantievriendinnetje gehad en kon haar na weken vol verlangen
weer opzoeken. Toen ze eindelijk in je armen lag, wilde je haar het liefst heel
dicht bij je hart drukken, peilen hoeveel gevoel er na al die tijd over was.
Maar dat kon je niet, omdat het niet hoorde, omdat je vrouwen als een echte vent
moet berijden als je wil dat ze bij je blijven. Je schoof een condoom om en
verloor meteen daarna je erectie. Vervolgens stortte je je frustraties over
haar heen, brulde je dat ze vast met een ander in bed had gelegen, dat jouw
onkunde enkel met haar te maken kon hebben. Want mannen willen en kunnen toch
altijd, Andreas? En vrouwen zijn de poortwachters, ze gunnen of misgunnen het
je? Misschien was dat wel hét moment waarop je voor het eerst enorm ging
twijfelen. Zijn het eigenlijk niet vooral de vrouwen die fysiek altijd kunnen,
zelfs als daar een gewelddadige verkrachting voor nodig is? Zijn het de mannen
die zich vaak niet eens durven afvragen of ze wel heelhuids in een vrouw binnen
kunnen dringen zonder zichzelf te verliezen en die daarom maar besluiten om hun
hitsige lijf het voordeel van de twijfel te gunnen?
Nog één voorval
en dan hou ik op. Weet je nog die ene keer? Je was stapelverliefd op een meisje,
toen je op een festival waar je met haar was Vincent en zijn stoere maat Thomas
tegenkwam. Jullie reden samen terug naar de stad en ze daagden je uit om steeds
meer coke te snuiven, tot je je zo opgejut en vervreemd voelde, dat je het
bloesje van je vriendin voor die vier hongerige mannenogen open knoopte. Weet
je nog hoe dankbaar je je voelde toen zij weigerde verder te gaan en de heren met
zachte maar vastberaden hand de deur uitzette? Hoe ze je die nacht vroeg wat je
favoriete pornofilmpje was? Hoe je brak toen zij je een gang bang liet ziet en
jouw antwoord een rozig filmpje was, waarin een blond meisje heel zacht over
haar tepels streek en in een wolk van suggestie en tederheid tot een hoogtepunt
kwam?
Andreas, zeg het.
In liefde. In veiligheid. Seks is consensus: in samenspraak de grenzen bepalen
van jezelf én van de ander. Gezonde seksualiteit verdraagt geen taboes en is
maatwerk dat zorgvuldig en in openheid besproken en in vraag gesteld wordt,
niet enkel door twee of meer mensen, maar ook in een maatschappelijk debat. In
dat gesprek kunnen we onmogelijk de helft van de wereldbevolking missen. Daarom
hoop ik dat je voorbij alle schaamte zal lezen wat ik je schrijf en dat je zal
antwoorden, of dat je samen met mij andere Andreassen aanspoort om hun
ervaringen te delen en te bespreken met elkaar.
Andreas, ik weet
dat je niet enkel van mij brieven krijgt (misschien volgen er na deze brief nog
wel meer) en dat je vaak niet goed weet waar je eerst moet beginnen. Los
daarvan zal ik je meest intieme, meest kwetsbare verhalen uiteraard niet delen.
Dat mag je zelf doen. Of niet. Ik stuur je veel begrip en kracht om je pad
naar zachtheid met goede moed verder te bewandelen. Mijn steun heb je.
Onvoorwaardelijk.
Liefs,
Marie
P.S. De ondertussen bekende foto van het kunstwerk van Alexander Milov koos ik uit bij gebrek aan beter. Het is bedroevend hoeveel weinig afbeeldingen of quotes er te vinden zijn die passen bij het thema 'emancipatie van de man'. Beschouw dit dus maar als een brief die wil bijdragen aan de emancipatie van de mens, voorbij man-vrouw-verschillen.
